Ik sta starend voor het halflege vriesvak. De Ben & Jerry’s is kennelijk hard gegaan deze week. Tussen de nieuwe smaken en het ontbreken van mijn favorieten sta ik er besluiteloos bij. Het is half 8, ik kom vanuit mijn werk, op de fiets, in de trein, en dus heb ik muziek op mijn oren. Alsnog hoor ik de opmerking achter me over hoe lekker het ijs wel niet is. Gericht naar mij. Ik verontschuldig me voor het in de weg staan, met mijn ijsdilemma. Dat blijkt echt helemaal niet de reden te zijn geweest om me aan te spreken. Het gesprek gaat verder over smaken ijs en dat je betaalt voor de kwaliteit die je krijgt. De man bespeurt stress op mijn gezicht. Waarom ik hem gerust stel dat dat waarschijnlijk meer te maken heeft met het net uit mijn werk komen dan met het dilemma van het moment. De man leert dat ik een PhD doe, waarop hij direct zegt ‘ maar als je een PhD doet, kun je toch geen stress hebben ?’ Ik denk dat de verbazing van mijn gezicht spat. Snel voegt hij er aan toe ‘ tenzij je in je laatste maand zit ’. Ik leg hem kort uit dat de stress al eerder begint. De data moet tenslotte al een stuk eerder binnen zijn, anders heb je niets om over te schrijven. Ik verzeker hem dat de collega’s een grote steun zijn in stressvolle tijden.

Ik heb een smaak gekozen en we gaan allebei onze eigen weg naar de kassa. Ik moet glimlachen. Soms nemen we een uur lang koffiepauze. We hebben acht weken aan vakantiedagen per jaar. Niemand maalt er om hoe laat we ’s ochtends binnen stappen. Eind vorige week gooiden we alle stress op tafel tijdens een spontane wat-een-week-ik-heb-bier-verdiend -borrel. Gisteren hadden we een lange autorit waarin er besproken werd wat de tactieken zijn om met de oorzaken van de stress om te gaan. Vanochtend was ik het luisterend oor en de schouder.

Het is geen baan, het is geen studie. Je hebt veel vrijheid, maar soms toch eigenlijk misschien wel helemaal niet. Het is een geweldige kans om veel te leren, maar de leerschool is vaak wel keihard. Het is moeilijk het te begrijpen als je niet zelf in de situatie zit. Twee jaar lang liep ik tussen de PhD’s en hoorde ik de verhalen uit eerste hand. Maar zelfs dan is het niet helemaal te bevatten. Zoals het nu nog niet te bevatten is, wat iemand in de laatste weken doormaakt. En dat is okay, alleen soms best lastig in de relaties met de mensen om je heen.