Toen ik drie jaar geleden met mijn PhD begon wist ik al dat wetenschappelijke artikelen schrijven niet mijn sterkste kant was. Ik hikte tegen de lege pagina aan, kon de juiste woorden niet vinden en wist niet hoe ik moest opbouwen. Dus een van de eerste dingen die ik deed was me opgeven voor een schrijfweek: een week met een groep mensen en een schrijfcoach in een bos in Ommen. Geen afleiding, wel feedback en groepsdruk. Inmiddels gaat het me al een stuk beter af, maar met studenten die binnen komen lopen met vragen, meetings die de dag in stukken breken en gezellige collega's is het soms lastig om de focus te vinden. Ik heb de tijd nodig en moet me terug kunnen trekken in mijn eigen bubbel. Schrijven gebeurt dus meestal op de dagen dat ik thuis werk, maar met een dag per week vordert het niet zo vlot. Dus toen een collega voorstelde om onszelf met een klein groepje een midweek op te sluiten om te schrijven in een huisje met zo min mogelijk afleiding, was ik helemaal voor.

Het werd een groepje van vier in een huisje in Doornspijk. Allemaal met ons eigen onderzoek en ons eigen schrijfdoel voor de week. Elke ochtend werd er hardgelopen en de rest van de dag werd er geconcentreerd gewerkt met het geloei van koeien op de achtergrond. De avonden waren ontspannen, want behalve zorgen voor eten hoefde er helemaal niets. Het behaalde schrijfdoel en een nieuw to do-lijstje zorgen voor een voldaan gevoel en frisse moed . Als bonus kreeg ik het bericht dat mijn eerste paper geaccepteerd is voor publicatie, dus dansde ik een dansje door de kamer, dronk er een biertje op en wacht er in Wageningen een fles champagne. Proost.

#PhDlife