Zelfvertrouwen is niet mijn voornaamste eigenschap. Dat kan nog wel eens lastig zijn wanneer je een PhD doet. Je wordt geacht standpunten in te nemen en die ook te kunnen verdedigen, met nieuwe ideeën te komen en het helpt als je deze kunt brengen alsof het de doorbraak van de eeuw gaat zijn. Daarnaast is het een constant proces van leren en dus feedback krijgen in een toch wel hiërarchische structuur. Je zelfvertrouwen heeft het wel eens zwaar.

Wanneer je begint aan je onderzoek, begin je vanaf nul. Je begeleider weet een stuk meer dan jij over het onderwerp en dat is logisch. Ergens in de vier jaar dat je bezig bent hoort dat te veranderen. Jij wordt de expert.

Vorige week realiseerde ik me dat ik op bepaalde punten andere kennis heb dan mijn begeleider. Langzaam maar zeker word ik een expert in mijn kleine specifieke vakgebiedje. Logisch na twee jaar, maar dat doet er niet toe. Wat er wel toe doet is het gevoel: zelfvertrouwen. Ik heb wat te melden, wat in te brengen in vergaderingen in een grotere groep. Het gat in de hiërarchie wordt kleiner. Ik weet beter waar ik over praat, voel me meer op mijn gemak en pak dingen dus ook makkelijker op. Het werken wordt er (nog) leuker van.

Ik heb nog genoeg te leren en een eindeloze to-do lijst om dat mee te realiseren, maar ik ben alvast een beetje trots op mezelf.