In Parijs werd duidelijk hoe vermoeid ik eigenlijk was, dus nam ik na terugkomst toch een paar dagen vrij. De experimenten die af moesten kwamen af en ik liet de boel netjes achter. Ik zou tenslotte tot vier weken niet kunnen werken. Vervelend, maar ook een moment van rust. Ik trok de deur van mijn kantoor achter me dicht met gevoelens van lichte euforie, opluchting en toenemende stress. Na het eerste biertje op het bruiloftsweekend van een vriendin begon de ontspanning. De biertjes bij het kampvuur, het campingleven, de prachtige ceremonie, dansjes en drankjes lieten me in het nu leven. Zondag sloten mijn kater en ik het weekend af met de Dam tot Damloop. Vorig jaar had ik deze moeten missen door een blessure, dus hij stond nog op mijn verlanglijstje. Dat het een dag voor de operatie was, maakte het des te specialer. Ik zou tenslotte een week of zes niet kunnen hardlopen. Door wat verschuivingen was de planning was de timing weliswaar niet ideaal, maar dat mocht de pret niet drukken. Voor de verandering lukte me het om me niet bezig te houden met de tijd die ik liep. Ik keek om me heen, genoot van het feestje in de straten en high-five-de ieder kind dat daar op stond te wachten. Het was zwaar maar leuk. De avond ging op aan het verschonen van mijn bed, stofzuigen, afwassen, nagels knippen. Dat zou ik tenslotte ook zo’n vier weken niet kunnen.

Niets bleek minder waar. Na twee dagen typte ik met twee handen. Na drie dagen fietste ik naar het station. Na vier dagen meldde ik me weer beter. En na twee weken liep ik de singelloop. Het was een feestje! Met slecht een klein nadeel: de beoogde rustperiode was er niet en dus loop ik nu ietwat achter de feiten aan.