Twee papers die bijna klaar zijn, experimenten die nog voor een bepaalde datum gedaan moeten zijn, een student in de afrondende fase, twee congressen met bijbehorende voorbereiding, volgende maand twee nieuwe studenten en weigeren mijn sociale leven op te geven. Slapen doe ik in het weekend wel.

Het was drie weken knallen. Je zou zeggen dat ik er aan gewend raak, aan de momenten van piekbelasting. En dat is ook wel zo; ik blijf steeds rustiger onder de druk. Maar aan de andere kant wordt het effect achteraf er nog niet minder op. Zodra de heftigste druk weg is, zijn mijn productiviteit en motivatie ook even ver te zoeken. Dan voel ik me moe en ben ik mijn ritme kwijt. Dat trekt wel weer bij, maar het duurt even. Misschien logisch, maar het is een beetje te extreem en bovendien niet handig; de experimenten lopen nog, de voorbereidingen voor een van de congressen en de nieuwe studenten moeten nog. Het enige verschil is dat ik er alleen even niet constant aan herinnerd word. De makkelijkste manier om van het vermoeide gevoel af te komen is hetzelfde stressniveau oproepen. Alles of niets. Nu inzetten graag. Het lijkt me niet de beste manier. Een middenweg vinden wel, maar dat is een stuk lastiger. Dus ik probeer mezelf weer rustig op te starten en een steady niveau te vinden. Dat lukt.

Tot het volgende piekmoment.