Toen ik drie maanden geleden aan mijn fysio vertelde dat ik een team aan het zoeken was en dus voor ogen had om eind augustus weer te volleyballen, vond hij het nogal ambitieus van mij. Een beetje verdrietig, maar vooral vastberaden om het wel te halen stapte ik weer op de fiets naar huis. Een vastberadenheid die beter omschreven kan worden als koppig, aangezien de enige invloed die ik op het herstel heb nog steeds is dat ik het eventueel kan vertragen. Een maandje (en een vakantie met een lange toch met bepakking en twee dagen surflessen) later, zag hij toch sterke vooruitgang. Ik flapte er een 'zie je wel' uit en hij moest me gelijk geven. Hij flapte er ook een 'zie je wel' uit: met geduld komt het helemaal goed. Ik hoorde en zag de stiekeme opluchting die ik zelf ook voelde. Je kunt wel blijven zeggen dat het allemaal goed zou moeten komen, want er is geen reden dat dat niet zo zou zijn, maar naarmate er meer en meer tijd verstrijkt kun je daar toch wel eens aan gaan twijfelen. Of ik er zelf nog vertrouwen in had weet ik niet zo goed.

Deze week was mijn operatie vijftien maanden geleden en had ik mijn eerste training. Ik speelde bovenhands en viel aan zonder ook maar iets van vervelend gevoel. Serveren is nog tricky, maar dat komt ook vanzelf wel. Net als de kracht en dat laatste stukje bewegingsvrijheid van een normaal schoudergewricht.

Het was, vooral in de eerste maanden, een rollercoaster van jewelste. Het herstel zou 6 tot 9 maanden zijn. Of toch 12 tot 15 omdat de omgeving van mijn gewricht stijf was geworden. Die tijd is nu ook op. Het is niet makkelijk geweest, maar positief bekeken ik heb er wel een hoop van geleerd. Over mijn lichaam én geest en over de mensen om me heen. Ik ben er nog niet helemaal en soms baal ik daar van, maar ik volleybal weer op mijn vertrouwde aanvallende plekje en dat had ik toch al een paar keer opgegeven.